این روزها زیاد می‌شنویم که باید در خانه بمانیم و تا جایی که ممکن است از آن خارج نشویم. فاصله‌گذاری اجتماعی و در خانه ماندن برای شکستن زنجیرۀ شیوع بیماری کووید۱۹ ضروری است؛ اما منظوراز قرنطینه دقیقا چیست؟ اگر ما یا اطرافیانمان به ویروس کرونا مبتلا شده‌ایم یا نشانه‌های خفیف آن در ما دیده می‌شود، چگونه باید خود را در خانه قرنطینه کنیم؟ در این مقاله، دربارۀ اینکه قرنطینه چیست و نحوه قرنطینۀ بیماران یا افراد مشکوک به بیماری در خانه صحبت می‌کنیم. همراه ما باشید.
قرنطینه خانگی کاری دشوار است. دست‌کم دو هفته قطع ارتباط با دیگران و حتی اعضای نزدیک خانواده چیزی نیست که کسی از آن خوشش بیاید؛ اما باید مسئولیت پذیری پیشه کنیم و بدانیم که با این روش، جان خود و عزیزانمان را حفظ می‌کنیم. اگر علائم بیماری کووید۱۹ در ما دیده شده یا به‌تازگی با فردی که مبتلا شده، در تماس بوده‌ایم، باید بلافاصله خود را در خانه قرنطینه کنیم.
شاید بگویید همۀ ما که فعلا خانه‌نشین هستیم؛ اما اگر یکی از ما نشانه‌های بیماری را داشته باشد یا به‌تازگی با فرد مبتلا به کرونا در تماس بوده باشد، چه کارهایی باید انجام دهد؟
اولین اقدام، جداسازی است. باید ارتباط و تماس خود را با سایر اعضای خانواده قطع کنیم. یکی از اتاق‌های خانه باید فقط در اختیار ما قرار گیرد. اگر ممکن است، باید حمام و دستشویی هم جدا شود؛ حتی نباید حیوان خانگی خودمان را نوازش کنیم؛ چون احتمال دارد بیماری ازطریق آن به اعضای خانواده انتقال یابد (حیوانات خانگی و کرونا). به‌هیچ‌وجه نباید از اتاق خارج شویم. اگر کاری داریم، باید به یکی از اعضای خانواده بسپاریم که وظیفۀ مراقبت از ما را به عهده دارد.
اگر بعد از هماهنگی با پزشک یا مرکز درمانی، می‌خواهیم به آنجا مراجعه کنیم، باید ماسک بزنیم (استفاده از ماسک برای مقابله با کرونا). همۀ اطرافیانمان هم باید ماسک داشته باشند. اگر به ماسک دسترسی نداریم، می‌توانیم از ماسک‌های دست‌ساز یا پارچه استفاده کنیم. به‌هرحال، هرگونه خروج اضطراری از اتاق قرنطینه باید با ماسک زدن همراه باشد. همچنین اگر یکی از اعضای خانه برای رسیدگی به وضع ما وارد اتاق قرنطینه می‌شود، هر دو باید ماسک زده و دستکش پوشیده باشیم. بعد از انجام‌دادن کار، دیگر از این ماسک و دستکش استفاده نکنیم و آنها را درون سطل زبالۀ درب‌دار بیندازیم.
هنگام سرفه یا عطسه، باید با دستمال کاغذی یا دست، جلوی دهان و/ یا بینی‌مان را بگیریم؛ حتی اگر کسی هم در اتاق نیست، باید چنین کنیم. سپس دستمال را به درون سطل زبالۀ درب‌دار بیندازیم و دست‌هایمان را بلافاصله به‌مدت ۲۰ ثانیه با آب و صابون بشوییم یا آنها را با الکل طبی ضدعفونی کنیم. اگر سرفه و عطسه نداریم، بازهم مرتب باید دست‌هایمان را بشوییم (روش صحیح شستن دست ها) و حواسمان باشد که به صورتمان دست نزنیم.
وسایل ما باید جدا شود. ظروف غذا، لیوان، وسایل آرایشی و بهداشتی، تلفن، صفحه‌کلید رایانه یا لپ‌تاپ، میز کنار تخت، ملافه‌ها و بالش همگی پس از استفاده باید شسته یا با ضدعفونی کننده ضدعفونی شوند. از هر وسیله‌ای که ما استفاده می‌کنیم، دیگر اعضای خانه نباید استفاده کنند یا قبل از استفاده، آن وسیله باید خوب شسته یا ضدعفونی شود.
دیگر اعضای خانواده می‌توانند به سر کار بروند؛ اما آنها باید وظیفۀ خرید مواد غذایی و داروها و انجام‌دادن سایر کارهای خانه را نیز به عهده بگیرند. در چنین اوضاعی، سایر افراد باید بیشتر احتیاط کنند. باید وضعیت سلامت ما را مرتب بررسی کنند و اگر نشانه‌های بیماری بدتر شد، حتما به مراکز درمانی اطلاع دهند.
اگر یکی از اعضای خانۀ ما بیماری زمینه‌ای دارد یا مسن است، بهترین کار به‌حداقل‌رساندن تماس است. بهتر است یکی از اعضای جوان‌تر و سالم‌تر خانواده مراقبت از ما را به عهده بگیرد یا اگر چنین چیزی ممکن نیست، به‌هرحال ارتباط ما با عضو بیمار یا مسن خانواده به حداقلِ ممکن برسد. اگر به هر دلیل کسی نمی‌تواند از ما مراقبت کند، باید موضوع را با مراکز درمانی در میان بگذاریم. در برخی نقاط کشور، نهاد‌هایی مانند ارتش مراکزی برای قرنطینۀ افراد مشکوک یا نگهداری از مبتلایان خفیف دایر کرده‌اند.
دیگر اعضای خانواده هم باید وضعیت سلامت خود را بررسی کنند و اگر یکی از علائم بیماری کرونا را مشاهده کردند، بلافاصله با مراکز درمانی تماس بگیرند تا برای اقدامات بعدی راهنمایی شوند.
قرنطینۀ خانگی برای همۀ ما سخت است و سخت‌تر از آن، جداسازی خود در خانه از دیگران. این کار فشار روانی و اقتصادی دوچندانی به ما وارد می‌کند. به‌هرحال، این کاری است که برای حفظ سلامتی خود و عزیزانمان و پیشگیری از ابتلا به کرونا باید انجام دهیم. در این راه، می‌توانیم به همدلی و همکاری دیگران نیز امیدوار و دل‌خوش باشیم.
