متن شعر:
| یادگار مادر | مار یادیگار |
| گویند مرا چو زاد مادر | مایَن دَمی کو مو مار مو بَزنَد |
| شیر مکیدن را به من آموخت | شَت بَسَفتییُن آمُختَه کَردِش |
| شب ها چشمانش را درید و بیدار ماند | شو کُرزَکی بُوْسَتِش و بیدار |
| تا خفتن را به من آموخت | تا بُخوتییُن آمُختَه کَردِش |
| دستم بگرفت و پابه پا برد | مو دَس دَماسِش و اِستَه جاجا |
| تا راه رفتن را به من آموخت | تا رِه بَشییُن آمُختَه کَردِش |
| خنده را با عشق بر لبهای من تنید | خَندِه دَوَتِش مو دیمی لُوْشُن |
| بر غنچه گل شکفتن آموخت | گوفکا واشییُن آمُختَه کَردِش |
| کلمه به کلبه عادت زبانم کرد | ای حَکات حَکات مو تیکَه وَندِش |
| تا گفتن را به من آموخت | تا کو باتییُن آمختَه کَردِش |
| نان را به خون جگر آغشت | لُقمَه تیی خینی دُوبَجَندِش |
| تا سبز شدن را به من آموخت | تا سُوْ ز وابییُن آمُختَه کَردِش |
| پس آری که زنده مادرم هستم | پس ها کو اَ زَندِه ای مو مارون |
| تا زنده ام برایش سوگوارم | تا دَرون ژینَه اَ سو مَدارون |
| این شعر یادگار توست مادر | اِن شِعرَه نَنَه تَه یادیگارِه |
شعر یادگار مادر از کتاب سُرخَه وَلین یادیگار (یادگار گل سرخ) به نویسندگی شاعر معروف سمنانی محمدحسن جواهری در خرداد ۱۳۶۷ سروده شده است. این شعر ترجمه‌واری از شعر مادر، اثر ایرج میرزا است.
