این شعر را با صدای نصرت الله نوحیان بشنوید:
| آب کشک بخورم | کشکو بخورون |
| عمری اگر دور جهان تاب بخورم | عمری اگه دوری دنیه هم تو بخورون |
| هر چه دلم می خواهد، شب و روز بخورم | هر چی کومگن، هر روز و هر شو بخورون |
| باز هم، دلم می خواهد بسوی سمنان بروم | بازم مو دلی مگی بشین دیمی سمن |
| با بر و بچه ها باشم و کشک آب بخورم | بازیکه زرون دبین وکشکو بخورون (۱) |
(۱) کشکو: یا آب کشک غذایی بود که نان ویژه سمنان را در آن می‌آمیختند. نوع گرم آن را کله جوش می‌خواندند که برحسب سلیقه با پیازداغ، نعناداغ و سیرداغ ترکیب می‌شد. با نان جو و پیاز خام غذایی سهل الهضم، مفید و دوست داشتنی بود.
شعر کشکو یا آب کشک از کتاب ننین هکاتی (حرف‌های ننه) به نویسندگی محمد احمدپناهی و شادروان نصرت الله نوحیان تهیه شده است. کتاب، حاوی اشعاری به گویش سمنانی همراه با آوانگاری است که توسط انتشارات درخت بلورین به چاپ رسیده است. این اشعار شامل ترانه‌های محلی، رباعیات، دوبیتی‌ها و نظایر آن است. در پایان کتاب نیز معانی واژگان آمده است .
نصرت نوحیان در مورد این شعر می‌گوید: “این شعر دوبیتی یا رباعی کشکو، شعری بود که من در تیرماه ۱۳۷۷ بعد از هفت هشت سال که سمنان نبودم و رفته بودم از سمنان (سرودم). و در تهران هم انجمن سمنانیان مقیم مرکز جلسه‌ای داشت. رفتم اونجا و از من شعر سمنانی می خواستن؛ بخونم. شعر تازه من این رباعی بود که در راه ساخته بودم. این شعر را دوستانی که انجا بودند شاهدند که من پنج شیش بار خوندم باز میگفتن بخون؛ یک رباعی کوچیک. داستان کشکو بخورون.”
در ابتدای این شعر، شاعر آن را با این نوشته به آقای پناهی تقدیم کرده است: “برای پناهی عزیز: دوست دیرین و سخت کوشم- پس از هفت سال دوری” (تیرماه ۱۳۷۷ نوح)
