شعر معرفی بازی های محلی به گویش سمنانی

شعر را با صدای استاد فرهنگ شکوهی بشنوید.

!یادت می آیدت ی م
 به خاطر بازی که همین جمع می‌شدند بر و بچه‌هاوازی بالا  کُ هَمَنْ جَمَ مِبِنْ زِکَ زَری
 راه بیاندازیم تا بازی [را]، نام‌ها را حک می‌کردیم، می‌دویدیمرِ وَنین تا وازی نُوْمی دِمِکِرمُنْ مِتِژِنْ
 چقدر بازی می‌کردیم ماچه لوس و خُس خُسچِقَدَر وازی ماکَرمُنْ، ماچَ لوس اُ خُسْ خُسْ
 یا که شاویجه و بیدیا، جلو درب‌ها می‌دویدیم یا ک ُ شاویجَّ و بیدیا، دَمی بَرُنْ مِتِژِنْ
 مرز و مرز لپه لپه کل کولی و کـل کـل مَرز اُ مَرز لَپِ لَپِ، کولَک کولَک اُ کَل کَل
 یا بده کلۀ ما قوچ در دست‌ها می‌دویدیم یا بِدِ کَلَّیی ما قوچ دِلَ دَستُنْ مِتِژِنْ
 کفشدوزک عروسک، چهار چهاری، اتک متک، لال بازیعاریسیکَ چارچاری. اتَک مَتک، لالَ وازی
قال قال و ورچین ورچین بازی می‌کردیم، می‌دویدیمقال قال اُ وِرچین وِرچین، وازی ماکَرمُنْ مِتِژِنْ
موسوکه بازی و هسته خرما بازی و لیس لیسموسوکَ وازی وُ خُرْمَستَ وازی وُ لیس لیس
برای هسته هلو بازی ، با هسته‌های هلو می‌دویدیماَلی اَستِ وازی رَ، بـا اَلى اَستُنْ مِتِژِنْ
گاو و گوساله بیلینگی عطاری و مطاریگُوْوُ، گُوْسالَ بیلینگی، عَطّاری و مِطّاری
خرپشتک و پت پت بازی می کردیم، می دویدیمخَر پُشتَک پَتَ پَتَ وازی ماکَرمُنْ مِتِژِنْ
آشو آشو بتراش و بتراش و تیر تیرآشو آشو بِتراش اُ بِتراش اُ تیر تیر  
 یا که بی بی شغالک بازی می‌کردیم، می‌دویدیم یا کُ بی بی شِغالَک وازی ماکَرمُنْ مِتِژِنْ
رساندن پا پا شیر یا خط و تیله بازیبِرِسْند اُ پِ پِ اُ شیر تا خط اُ  تیل وازی
 ته کوزه را می سائیدیم و با کوزه های شکسته می دویدیمدُورِ کینالَ مسین مُنْ اُ با تیلُنْ مِتِژِنْ
 آسمان چه رنگ است و دوز و دوز و جلاد جلادآسَمُنْ چِ رُنْگِ وُ دوز دوز اُ جِلَاد جِلَاد
انار خوردی مو بده بازی می‌کردیم، می‌دویدیماِنارخوردی مو بده وازی ماکَرْمُنْ مِتِژِنْ
اگر می شکست سرما در بازی هلاکوتاَگَ مِشکییا هَما سَر دِل هِلاکوتَ وازی
نمد داغ بر سر خونین و مالین می دویدیمنَمَ داغ دیمی سَری، خینَنَ مالُنْ مِتِژِنْ
 هر کس که لج می افتاد در بازی، جر می زد یا فرار می کردهَر کین  کُ تَری مِکِت وازی دِلَ یا مُوْریت
به سرعت پشت سر فرد جرزن، مانند سواران می دویدیم تاخْت تَرَنْدوکی پَشی عِنی سُوآرُن مِتِژِنْ
ترابعلی پاسبان و نایب پیر تا می آمدندتُرابَلى آجان اُ پیرَ نایِب تا می‌یَمِن
دو پا داشتیم دو پا هم قرضی میگرفتیم میدویدیمدُ پِ دِرْمُنْ، دُ پین قرضی ماکیتش میزن
از شدت بازی تا نفس نفس می افتادیم تشنه میشدیماز زوری وازی تا هِنْ هِنْ مِکِتین تَشُنْ مِبِنْ
به حالت خوابیده، آب می نوشیدیم توی گودال پر آب، می دویدیمخُتَ واکی اُوْ ماخُورْمُنْ، تَیی سُلُچُنْ مِتِژِنْ
روی کوه که نفس میبرد چشم سیاه میشوددیمی کویی کُ نَفس مُوْسییِ چَشْ سیا مابو

شعر فوق بخشی از منظومه حاضر در کتاب ت ی م (یادت می آید!) به نویسندگی استاد فرهنگ شکوهی است که درباره بازی‌های محلی سمنان صحبت می‌کند. همچنین در بخش بازی های محلی سمنان می‌توانید درمورد برخی از بازی های قدیمی شهر سمنان بخوانید

درباره ویکی سمنان